سقف کامپوزیت یا اصطلاحا سقف مرکب به سقفی گفته می شود که در اجرای آن از ترکیب فلز و بتن استفاده می شود.  این سقف ها قابلیت تحمل تیر های فلزی با ترکیب با بتن لنگر های خمشی و برشی را دارند. از سقف های کامپوزیت در سازه های فلزی بسیار استفاده می شود.

در سقف کامپوزیت بال بالایی تیر ها با کمک برشگیر ها به همراه بتن روی آن فشار را تحمل کرده و بال پایینی تیر نیروی کششی را تحمل می کند. برای درگیر کردن بتن و فولاد در تیرها از برشگیری جوش داده شده روی بال بالای تیر ها استفاده می‌ شود.

اجزای سقف کامپوزیت شامل تیرهای فرعی، برش گیر از نوع نوادانی، شبکه میلگردهای حرارتی و دال بتنی می باشد. ‌در قالب بندی نوع مرسوم این سقف‌ ها معمولاً از تخته کوبی استفاده می ‌شود.

در مقایسه با سقف تیرچه بلوک، سقف کامپوزیت به دلیل یکپارچگی بیشتر، از مقاومت بالاتری برخوردار است. ‌انتخاب یک نوع سقف مناسب برای سازه می‌ تواند بسیاری از هزینه ‌ها را کاهش داده و کیفیت سازه را بالا برد و همچنین از تخریب سازه در شرایط بحرانی و عوامل طبیعی همچون زمین لرزه جلوگیری نماید.

 

مزایای سقف کامپوزیت

وزن پایین سقف نسبت به انواع دیگر سقف همچون سقف‌ های تیرچه بلوک

کاهش سایز تیر های سقف به علت عملکرد ترکیبی با بتن

ایجاد دیافراگم صلب در سقف که خود موجب عملکرد یک پارچه سقف می گردد

سهولت در اجرای سقف های کامپوزیت

سرعت اجرای مناسب در سقف کامپوزیت

عدم نیاز به شمع بندی

حذف رد فولاد در زیر سقف

کاهش مصرف بتن

یکپارچگی سقف و اسکلت

مقاومت بالا نسبت به دیگر سقف ها از جمله سقف تیرچه بلوک

 

 معایب سقف کامپوزیت

همگی سقف های اجرا شونده در انواع سازه ها علاوه بر مزایا دارای معایبی می باشند. معایب سقف کامپزیت عبارت است از:

هزینه تمام شده این نوع سقف به دلیل هزینه کاذب کاری سنگین بیشتر از سقف های تیرچه بلوک است.

سرعت اجرای سقف کامپوزیت کم می باشد. اما در کنار آن به دلیل کاذب کاری سنگین و نبشی کشی، سرعت اجرای کل پروژه کاهش می یابد.

سقف های کامپوزیت مناسب استفاده در پروژه های مسکونی نیستند که این امر به دلیل داشتن لرزش است.

 

نحوه اجرای سقف کامپوزیت

پس از اجرای اسکلت ساختمان و پایان عملیات جوشکاری، قالب‌ بندی سقف کامپوزیت که همان طور که در بالاتر به آن اشارع شد معمولاً به روش تخته کوبی می ‌باشد آغاز می‌گردد.

بدین منظور ابتدا چهار تراش‌ هایی با ابعاد 5*5 یا 7*7 و با طول برابر با فاصله تیر های فرعی از هم در داخل جان تیرها قرار می‌گیرند. فاصله این چهار تراش ‌ها از هم بین 60 تا 70 سانتیمتر می ‌باشد. سپس به وسیله کوبیدن گوه بین بال پایین تیرها و زیر چهار تراش ‌ها آنها را در جای خود محکم کرده و باعث می ‌شوند که چهارتراش‌ ها به بال بچسبند. آنگاه تخته ‌هایی را به صورت طولی روی چهار تراش‌ ها قرار می‌ دهند. پس از آن میلگرد های حرارتی به صورت مش در دو جهت طولی و عرضی به فاصله های تعیین شده در روی نقشه روی سقف پهن می شوند. در اینجا نیاز است توجه شود که فاصله ها کاملاً رعایت شود و میلگرد ها کاملاً صاف پهن شوند و خمیده نباشند. سپس میلگرد ها توسط سیم آرماتور بندی به هم بند زده می ‌شوند تا در هنگام بتن‌ ریزی جابه‌جا نشوند. در نهایت به وسیله اسپیسرهایی که می‌ تواند قطعات پلاستیکی که در بازار موجود است و یا قطعات بتن ساخته شده در کارگاه باشد. این اسپیسرها در زیر شبکه میلگردهای حرارتی قرار می‌گیرد تا بتن به زیر میلگردها رفته و کاور بتن میلگردها که حدود 3 سانتیمتر می ‌باشد رعایت شود.

 پس از اتمام کار آرماتوربندی قالب محیطی کار به ارتفاع 10 سانتیمتر در لبه‌های سقف نصب می‌شود تا از ریختن بتن روی سقف به پایین جلوگیری شود.

 

جمع بندی و نکات مهم در اجرای سقف کامپوزیت

1-     فاصله 4 تراش همان گونه که در بالا اشاره شد حداکثر 60 تا 70 سانتی متر باشد تا سقف در اثر وزن بتن اصطلاحا شکم ندهد.

2-     اطمینان از عدم وجود سوراخ یا خفره در سقف

3-     فاصله میلگرد های حرارتی منطبق با نقشه اجرایی و دقیق باشد تا به درستی انجام گیرد و دچار خمیدگی نباشد.

4-     در هنگام پهن نمودن نایلون روی سقف دقت شود روی برش گیرها و بال فوقانی را نپوشاند تا مانع پسبیدن بتن به فولاد نشود.